Ik wandel er veel, zeker twee keer per week. Het ligt in mijn achtertuin: het Bentwoud. Ruim 20 jaar is er aan gewerkt en langzamerhand kan de natuur eindelijk aan de gang. Logisch dat ik ‘Vriend van het Bentwoud’ ben geworden. Voor € 10 ben ik ook nog eens stemmend lid. Dus ging ik vol verwachting naar de eerste gebruikersplatformbijeenkomst. In het buurthuis van Benthuizen. Ruim 40 deelnemers, veelal grijze mannen, zijn aanwezig. Er zijn meer vrienden dan vriendinnen. Bijeen gehouden door de boswachter die zo’n beetje de spin in het web is van het gezelschap.
Een natuurgebied aanleggen is geen geringe opgave. Er liggen een aantal gemeentes omheen die je op een lijn moet krijgen en de provincie toen nog samen met Dienst Landelijk Gebied legt het aan en Staatsbosbeheer beheert.
Zo’n lap natuur kent conform de hedendaagse opvatting van de natuur als verdienmodel ook nog eens veel gebruikers. Er is een golfbaan (een flinke hap namaaknatuur met gemillimeterd gras), een landgoed waar de baas van Zeeman schijnt te gaan wonen, fietsers, wandelaars met en zonder honden (max 3 toegestaan), trimmers, paardrijders, modelvliegtuigclub, etc etc.
In de vergadering merk ik al snel dat hier sprake is van een geolied gebruikersplatform. Iedereen kent elkaar en het wordt me duidelijk dat er ook ambtenaren van omliggende gemeentes aanwezig zijn. Zij beheren de budgetten en zijn de scheidsrechters voor de ingediende wensen. Zoals fietsenhekjes, paden naamgevingbordjes (elk pad heeft wel een naam) , dubbele leuning over een m.i. vrij nutteloze brug, etc, etc. De boswachter heeft nagenoeg geen geld. De regeringen onder Rutte hebben Staatsbosbeheer deskundig leeggeroofd de afgelopen jaren. Natuur is immers links.
Als nieuwkomer word ik niet verwelkomd. Ik zit tweede rang achter de voorzitter want aan de tafel zitten de gesettelde vergadertijgers met hun stukken, keurig in mapjes opgeborgen. Ze schikken niet in. Gelukkig fluistert mijn buurvrouw me af en toe wat achtergrondinformatie in. Het is toch een leuke avond. De bejaardenvertegenwoordiger pleit voor aandacht voor de oudjes. Dat ben ik dus besef ik ineens. Daar zit mijn vertegenwoordiger! Goede paden en verlichting is zijn speerpunt. Ik vraag me af hoe hij dat weet. Toch stelt het me gerust. Als ik direct aan de rollator moet is er zorggedragen voor een goed parcours.
Een ex DLGer, hydroloog, vertelt een boeiend verhaal over de waterhuishouding. Want zoals vaak wil diezelfde provincie een hoek van het natuurgebied afsnoepen door er een provinciale weg aan te leggen. En dat kan gevolg hebben voor de kwel van zout water.
Helaas waren er geen stemmingen. Na bijna drie uur vergaderen fiets ik toch met gemengde gevoelens naar huis. Over het verlichte fietspad, als enige bejaarde. Ik blijf maar een wandelende en minder een vergaderende vriend. Maar wel met stemrecht!
Ik heb al eens eerder geblogd over het Bentwoud.
GERARDHOOGERS 